"Jestem rozdarta. Czuję, że opuściła mnie wiara. Jest mi zimno, jest mi wstyd. Naga leżę na podłodze. Iluzja nigdy nie przemieni się w rzeczywistość. Czuwam i widzę niebo rozdarte nade mną. Przychodzisz trochę za późno - już nie umiem wierzyć..."
Skasowałam resztę... z powodów, których nie chcę tutaj podawać... Czasem za dużo piszę o sobie zapominając, że to jednak sieć i każdy ma dostęp do moich rozmyślań.
"Nie jesteś wcale tym, kogo przypominasz w chwilach smutku. Jesteś kimś więcej. Ty żyjesz, choć wielu innych odeszło z powodów, których nigdy nie zrozumiemy. Dlaczego Bóg wezwał do siebie ludzi niezwykłych, a nie właśnie ciebie? Dokładnie w tej chwili miliony ludzi poddało się, pogodziło z własnym losem. Nie cierpią, nie płaczą, patrzą jedynie jak mija czas. Utracili zdolność działania. Lecz ty, ty jesteś smutny. A to świadczy o tym, że twoja dusza jest ciągle żywa."
Cierpienie... towarzyszy nieustannie naszemu życiu, pojawia się w najmniej spodziewanych momentach i sprawia, że serce z bólu krzyczy, krwawi i pęka. Jaki w tym wszystkim sens i cel? Podobno bez cierpienia nie rozumie się szczęścia. Czy to prawda? Być może...
Ja zatrzymałam się w miejscu. Staram się uśmiechać, szukam ciągle wewnętrznego spokoju. Od soboty jakoś mi tak trochę lepiej. Może dlatego, że w końcu chociaż przez chwilę poczułam się tak, jak kilka lat temu? I nic nie poradzę na to, że tak bardzo lubię te klimaty... muzyka, taniec, to miejsce (którego nigdy nie zapomnę). Jakoś udało mi się przekonać męża, żebyśmy się tam wybrali. Oderwałam się od szarej rzeczywistości i moje myśli powróciły do tamtych pięknych chwil sprzed lat... Chciałabym bardzo żeby było więcej takich dni. Ale to pewnie niemożliwe. Zostają tylko wspomnienia.
Avanti - Ten, kto się śmieje <-- KLIK
Piosenka, która zawsze zostanie w mojej pamięci <-- KLIK
Nie chcę już więcej tego smutku, który sprawia, że serce pęka na pół. Chciałabym w końcu odrobinę swojego szczęścia. Chciałabym czuć się kimś wyjątkowym. Wiem, że muszę najpierw sama do tego dojść, muszę szczęście odnaleźć w sobie. Inaczej nie będzie. Nie wiem tylko jak to zrobić.
Z moją pracą dalej nic nie wiadomo niestety. Ciężko tak tkwić w niepewności już tyle miesięcy. Nie mam już złudzeń, że ją dostanę, bo to bez sensu wierzyć w coś, co pewnie jest już niemożliwe. Sama nie wiem...
I na koniec pewne słowa, które utwkiły mi mocno w pamięci: "Popatrz raz z dwóch stron, na siebie i na innych..." Czasem chyba warto nie być egoistą... Tylko czemu dzisiaj prawie każdy patrzy tylko i wyłącznie na siebie? Nie rozumiem...
Nie chce mi się już dłużej istnieć. Szczególnie wtedy, gdy rani mąż i rodzice... A ja? Czuję się wszystkim zbędna, niekochana, niepotrzebna, nic nie warta. To już ostatki moich sił. Nie dam rady... I proszę nie piszcie, że po burzy wschodzi słońce. To nieprawda. Nie dla mnie. Czekam na to słońce już tyle czasu, tyle godzin, tyle dni, miesięcy, lat... I gdzie ono jest? Nie ma. Chcę zniknąć...
Czy ja naprawdę jestem jakaś gorsza? Czemu nie mogę być najważniejsza? Jaka jest prawda? Dla wszystkich jestem tylko zabawką... Nikim. Wszystko się sypie, jak domek z kart. A najbardziej sypię się ja. Nie mogę oddychać, lekarz twierdzi, że to alergia, ale wiem, że to nieprawda. To z nerwów.
Czemu plany dotyczące mojej osoby zawsze można zmienić? Czy ja naprawdę tak niewiele znaczę? A przecież mam serce... chcę być szczęśliwa. Czemu wszyscy potrafią tylko ranić? Nie wiem w co mam już wierzyć. W jakie słowa, w jakie obietnice... Nie mam pojęcia czy cokolwiek jeszcze ma sens. Brak pracy, brak spokoju w sercu, brak ciepła rodzinnego. Co mam? Ciągły niepokój...
I choć nie pogodzę się z tym, nie wiem jak dalej żyć...
"W jednej chwli stoisz na, zdawałoby się, pewnym gruncie i wiesz, że możecie ufać sobie bez reszty, a w drugiej, z powodu jednej uwagi, ten grunt usuwa Ci się spod nóg i zostajesz nagle zawieszona w powietrzu..."Czemu tak łatwo można stracić do kogoś zaufanie, a tak długo się je później buduje na nowo? O ile w ogóle można ponownie zaufać, tak jak gdyby nigdy nic się nie stało. Obecnie analizuję swoje życie - wiem, że niepotrzebnie i to niczego dobrego nie przynosi, bo znów wracają te gorsze dni... A to bez sensu. Te dobre oczywiście też i sprawiają, że choć na chwilę pojawia się uśmiech na mojej twarzy. Uświadomiłam sobie, że staję się pesymistką... z tej radosnej dziewczyny pełnej marzeń i optymizmu w sercu. I zadaję sobie pytanie: Czemu tak się dzieje? Gdzie popełniłam błąd? Czy już nie mogę wziąć w swoje ręce życia i sprawić, żeby było takie jak kiedyś?
Podobno "serce kobiety znaczy więcej, niż cokolwiek innego w stworzonym świecie". Tylko dlaczego tylu ludzi rani tak bardzo te nasze serca? Pamiętam jak kiedyś marzyłam, by jakiś człowiek mógł wziąć to moje połamane wtedy serce, posklejał w jedną całość i przeniósł je bezpiecznie przez życie. By już nigdy więcej nie pękało... by już więcej nie płynęły po policzkach łzy... Czemu więc ranią nas Ci, których kochamy najbardziej na świecie? Gdzie w tym sens, gdzie poczucie bezpieczeństwa?
Ale i tak jakoś dziś jest lepiej... Może to spotkanie z kuzynką jakoś tak dodało mi trochę optymizmu... Śmiech, rozmowa, ulubiona kawa :) Jak za dawnych lat, kiedy jeszcze mieszkała niedaleko mnie... bo później wyjechała niestety.
"Bo jest paru ludzi, bo jest parę w życiu dobrych chwil, bo jest parę złudzeń, które warto mieć, by żyć." A może to ja za wiele wymagam od życia?
_______________________
19 lipca 2011 r. Posypało się już całkiem. Sytuacja w domu (o ile w ogóle to miejsce można nazwać domem) jest tragiczna. Przerasta mnie. Czuję się jak intruz, mąż pewnie jeszcze bardziej. Rodzice jak zwykle chcą wszystkim rządzić, a nas traktują jak przedmioty, na które można warknąć, obrazić się, jeśli nie spełniają ich oczekiwań. Nie mam sił. I w dodatku jeszcze ta niepewność z pracą. Gdybym wiedziała, moglibyśmy rozpocząć budowę, a tak to nic nie wiadomo... Nie mam siły na nic. Dosłownie. Ile jeszcze w moim życiu będzie tych gorszych dni?
"Nie oczekuj od życia więcej,Czemu to wszystko nie może być tak dziecinnie proste, jasne i oczywiste? Nowe dni stare rany wciąż zadają. Dlaczego? Czy ja zawiniłam? I już nawet łzy nie chcą płynąć. Kamienna twarz, serce z kamienia? Nie... Nie wiem. "Ogień, który Cię sparzy to ten sam, przy którym się grzejesz" - jakoś dziwnie prawdziwe te słowa. Cytat wylosowałam w andrzejkowym ciasteczku, jeszcze w moich licealnych czasach. Tylko czemu się tak sprawdza? Czemu ból zadają najbliższe sercu osoby? Myślicie, że można kłamać dla czyjegoś dobra? A co, jeśli prawda wyjdzie na jaw? Jak zachować się w momencie, gdy dobrze się wie, że ktoś nie mówi prawdy? Pęka serce, gdy właśnie tę prawdę, którą chciałoby się usłyszeć od ukochanej osoby, słyszy się od kogoś innego, obcego... albo tak jak w moim przypadku intuicyjnie się o tym po prostu wie. Boli, strasznie boli.
"Nigdy nie patrz w moje oczy, jeśli to, co mówisz jest kłamstwem" - tak po prostu. Nie toleruję tego.
"Zamiast gwiazd" <-- śliczna piosenka :)
"Nieważne jak daleko pójdziesz, aby odnaleźć swoje miejsce. Może jedno, a może kilka - nigdy nie wiesz. Zostawiaj zawsze po drodze to, co najbardziej cenne: okruchy szczęścia w sercach innych ludzi."
"Pewien człowiek miał sen. Śniło mu się że szedł przez plażę razem z Panem.Ślady na piasku <-- Warto zabaczyć :)
Znów prześladują mnie te sny, te myśli... Co mam zrobić, żeby się tego skutecznie raz na zawsze pozbyć? Prawie co noc śni się to samo. Jak jakaś błędna obsesja.
Naprawdę chciałam, ale udało mi się jakoś powstrzymać. Jakim cudem - tego nie wiem. Nie mogę... Teraz już na to nie pora. A poza tym czy to ma jakiekolwiek znaczenie?
Czuję się jak nic nie znaczący dodatek do ich życia... A jeszcze wczoraj było tak pięknie... Myślałam, że tak będzie zawsze. Głupia byłam... Nie warto się cieszyć, mieć nadziei. Nic nie warto. Staję się niewidzialna.... Tak po prostu...I co mam poradzić na to, że moje serce wciąż rwie się do przodu, żeby tylko było kochane, doceniane... Nie dlatego, że coś zrobi, tylko dlatego, że po prostu bije i kocha ponad wszystko. Tylko tyle...
Obojętność... moje serce zamieni się kiedyś w głaz... Bo inaczej chyba nie przetrwa...
Smutno...
Przeczytałam gdzieś niedawno te słowa. Bardzo mocno utkwiły mi w sercu. Ktoś opisał fragmencik swojego życia. Pięknego życia, pięknej przemiany.
"Dopiero kiedy z żoną zostaliśmy całkiem sami, zrozumiałem, czym tak naprawdę jest małżeństwo. Dopiero wtedy dorosłem do roli męża. Pojąłem, że żona to mój najważniejszy człowiek, najtrwalszy krytyk, najszczerszy do bólu przyjaciel. Że to ta jedyna osoba, do której idziesz, kiedy przegrywasz, z którą naprawdę dzielisz radość, gdy zwyciężasz. Do której nie wstyd iść, kiedy boli i której najbardziej chcesz powiedzieć, kiedy się cieszysz. Wszyscy inni: koledzy, przyjaciele dają ci tylko część. A ona jedna daje całość. I ty jej dajesz wszystko: to, kim naprawdę jesteś. Musiałem pojechać na emigrację, żeby to zrozumieć i żeby się tego nauczyć. Dziś już nie odstępuję żony na krok. Tyle przeze mnie wycierpiała. Nie jestem święty. Wierzę w Boga i wiem, że ten ostatni sąd nie będzie dla mnie łatwym zadaniem. Wiem, że będę musiał gęsto, oj gęsto się tłumaczyć. Ale wiem, że żona jest moim aniołem. Bez niej wziąż byłbym tamtym chłopakiem, co przepija wypłatę w trzy dni. Zawsze ze mną była. A teraz ja oddałbym dla niej wszystko. Chciałbym naprawić to, co było złe. Chciałbym cofnąć czas... być przy niej, gdy tego potrzebowała, rozmawiać, przytulić... Ale czy jeszcze nie jest za późno? Czy uwierzy, że się zmieniłem? Spróbuję... przecież ona jedna we mnie wierzyła, gdy wszyscy inni zwątplili. Musi się udać. Kocham ją."
Gdy pierwszy raz przeczytałam tą historię łzy popłynęły mi po policzku... Moje sny mnie przerażają. Nie chcę już ich...
Ostatnie dni upływają mi na przemyśleniach, analizowaniu swojej duszy. Próbuję osiągnąć ten wewnętrzny spokój. Pogoda nie nastraja optymistycznie, za oknem pochmurno, pada deszcz. Myślę też o przyszłości, o własnym domu. I zastanawiam się nad pewną propozycją. Właściwie to fajnie byłoby mieć swój własny kawałek na poddaszu. Taki tylko nasz. Bo na obecną chwilę jest ciężko. Mamy tylko jeden pokój. Przed ślubem wiele obietnic ze strony rodziców, które nie doszły do skutku. Trochę mi przykro z tego powodu. Mam nadzieję, że podejmiemy właściwą decyzję, żeby później niczego nie żałować... Modlę się o to każdego dnia...
I tak na koniec: "Zapomnij, że jesteś, gdy mówisz, że Kochasz." Co te słowa tak naprawdę znaczą? Czy rzeczywiście trzeba zapomnieć o sobie i poświęcić się tylko drugiej osobie?
______________________________________
2 lipca 2011 r.
Niestety propozycja okazała się już nieaktualna... Nadzieja związana z naszym domem też się gdzieś ulotniła. I co teraz? Nie mam już pomysłów. Chciałabym mieć taki nasz mały skrawek ziemi, dom, dzieci i psa :) Wiem, że "dom" to coś więcej niż ściany, miejsce... to przede wszystkim wspólnota serc. Ale jak ją tworzyć, gdy w miejscu gdzie mieszkamy obecnie nie możemy właściwie nic?
Smutno....
